Dóttir mín var so heppin at sleppa at ganga har eitt skeið, eftir at hon var liðug við 9.flokk – og var hetta ein so sera lærurík og mennandi tíð. Ígjøgnum samskifti áðrenn dótturin byrjaði fekk eg beinanvegin fatanina av, at hetta var ein modernaður og vælvirkandi skúli.

Eg minnist dagin, tá vit fóru norð við henni og hon skuldi byrja á skúlanum. Hóast húsini ikki sóu út av nøkrum serligum uttan, so var sanniliga innkomandi: alt nýmálað, nýstroknar gardinur fyri vindeyguni, hugnaligir krókar og stovur, alt so frískligt og innbjóðandi. Tað var so týðiligt, at starvsfólkini vildu geva næmingunum eina fatan av, at tey vóru vælkomin. Johanna Á Tjaldrafløtti helt eina vælkomstrøðu, sum bæði var hjartalig og so týðiliga vísti, at hesin skúlin borgaði fyri dygd – sprottin úr áralongum arbeiði við ungum fólki. Her vóru greiðar ætlanir, greiðar linjur hjá teimum ungu at fylgja, og sum mamma kendi eg meg beinanvegin trygga, og visti at dóttir mín var í góðum hondum.Og fyrsti varhugin vísti seg sanniliga at halda! Tað ber slett ikki til at greiða frá í stuttum, alt tað dótturin lærdi hesar 7 mánaðarnar – bæði handaligur og andaligur lærdómur fyri lívið. Lærarar, sum fyri uttan at duga sítt handverk til lítar, vóru nærverandi og gevandi, og sum høvdu alt tað, sum skal til, á einum skúla har ung fólk skulu búgva og húsast í 7 mánaðir. Eg vil fegin ynskja tykkum dugnaligu fólkum á Húsarhaldsskúlanum góðan arbeiðshug og blíðan byr.